Χιούμορ

Ένα ωραίο ανέκδοτο σχετικό με την δίαιτα.

 

Κάποιος αφηγείται στο φίλο του: Άσε, πήγα προχτές στη γιατρό και μου έκανε διάφορα τεστ

αίματος, κόπωσης, λιπομέτρησης, τα πάντα. Τη ρώτησα πώς είναι η κατάσταση μου.

«Δείχνεις μια χαρά για 45 ετών» μου απάντησε.

«Μα, γιατρέ, είμαι 35!».

«…Έχεις τα χάλια σου! Αν ήσουν οικοδομή, θα σε κατεδάφιζα. Άντε καλά, υπερβάλλω λίγο. Δες το

κάπως έτσι, για να παρηγορηθείς. Δεν είσαι χοντρός, είσαι 25 εκατοστά πιο κοντός».

«Δηλαδή πρέπει να αρχίσω δίαιτα;» τη ρώτησα.

«Όχι. Έπρεπε να έχεις αρχίσει από καιρό. Σοβαρά τώρα, από σήμερα αρχίζεις δίαιτα. Αλλά μη

στεναχωριέσαι, μπορείς να τρως ό,τι θέλεις. Ορίστε, σου ετοίμασα και μια λίστα με φαγητά, για

να δεις τι θα θέλεις: φρυγανιές σίκαλης, γι

«Ρε, γιατρέ, η δίαιτα είναι δύσκολη. Μήπως να δοκίμαζα καμία από αυτές τις νέες μεθόδους,

όπως για παράδειγμα το βελονισμό;».

«Χμμμ, εσύ... ούτε με ακοντισμό δεν σώζεσαι!».

Έκανα, λοιπόν, δύο βδομάδες δίαιτα και έχασα 14… ημέρες! Ακολούθησα

διάστημα, ώσπου μια καλή μου φίλη με πληροφόρησε για μια νέα επιστημονική έρευνα η οποία

κατέδειξε ότι «εάν δεν σε δει κανείς να τρως κάτι, δεν έχει θερμίδες». Άρχισα λοιπόν να τρώω

όπως πρώτα, αλλά πάντα με σβηστά τα φώτα, στη ντουλάπα, στην αποθήκη, κάτω από το κρεβάτι.Έκανα λοιπόν για λίγο την

δίαιτα του γουρουνιού και της πάπιας, ξέρεις, αυτή που τρως σα γουρούνι και κάνεις την πάπια.

Κατά περίεργο τρόπο συνέχισα να παχαίνω!

Ένας φίλος διαιτολόγος, σπουδαγμένος στο εξωτερικό με πτυχία και μεταπτυχιακούς τίτ

μέχρι εκεί απάνω, μου μίλησε για ένα νέο επαναστατικό χάπι που διαλύει τα περιττά λίπη. «Είναι

πολύ απλό. Χάνεις κιλά σε δύο βήματα» μου είπε. «Είδες η επιστήμη;» σκέφτηκα. Έκανα τον κόπο

να πάω στο φαρμακείο. Αγόρασα τρία κουτιά. Γύρισα σπίτι, ξάπλωσ

και διάβασα τις οδηγίες. «Βήμα 1ο: διαλύστε το χάπι σε ένα ποτήρι νερό. Βήμα 2ο: Τρέξτε δέκα

χιλιόμετρα!». Διάλεξα να πάρω τη μισή δόση, δηλαδή να κάνω μόνο το πρώτο βήμα, έστω κι αν,

με έναν πρόχειρο υπολογισμό συμπέρανα ότι θα έχανα τα μισά κιλά.

κορόιδεψαν. Τα χάπια δεν ήταν πολύ αποτελεσματικά. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι συνέχισα να

τρώω σα γουρούνι ή ήταν επειδή έτρωγα και τα χάπια από πάνω.

Όταν είδα ότι άρχισα να χειροτερεύω, πήγα σ’ ένα γυμναστή. Σε

ομολόγησα ότι έχω πλαδαρά μπούτια, αλλά ευτυχώς το στομάχι μου τα καλύπτει.

Μου είπε:

«Θα ακολουθήσεις το χρυσό κανόνα. Θα τρως πρωινό σα βασιλιάς, μεσημεριανό σαν πρίγκιπας

και βραδινό σα ζητιάνος (ή θα το δίνεις στον εχθρό σου)Ταυτόχρονα με τη δίαιτα πρέπει και να

γυμναστείς. Καλά θα κάνεις όμως να βρεις κάτι που σου αρέσει, γιατί αν κάνεις αγγαρεία θα τα

παρατήσεις γρήγορα».

Του είπα ότι μου αρέσουν οι μακρινοί περίπατοι, ιδίως όταν τους κάνουν άτομα που με ενοχλούν.

Για μένα ο ορισμός της άσκησης είναι «το να τρέχεις ενώ δεν σε κυνηγά τίποτα και να σηκώνεις

πράγματα που δεν χρειάζονται σήκωμα». «Άλλωστε ποιο το όφελος της καθημερινής άσκησης; Να

πεθάνεις υγιέστερος;» συμπλήρωσα.

Δεν έδειξε ιδιαίτερη ικανοποίηση και επέμενε ν

να βρω μια αθλητική ενασχόληση.

α

Τότε θυμήθηκα το παράδειγμα του φίλου μου του Θόδωρου, που έκανε ιππασία και έχασε 20

κιλά... το άλογο! Πράγματι, γράφτηκα σε ένα γυμναστήριο. Κάρτες, συνδρομές, πρέπει

να ξόδεψα πάνω από 1.000 Ευρώ. Δεν έχασα ούτε κιλό. Μά

πρέπει, πέρα από το να γραφτείς, να πηγαίνεις κι όλα. Άρχισα να παίζω τένις, αλλά

σύντομα είδα ότι πεινούσα πιο πολύ. Συνδύασα λοιπόν το τένις με τη δίαιτα του ανανά

– ξέρεις, αυτήν που τρως τα πάντα εκτός από ανανά. Τζίφος πάλι.

Πηγή: Το βιβλίο του Άγγελου Ροδαφινού “Απο πρίγκιπας βάτραχος”